Δύσκολο να λές τέλος σε μια σχέση που εμπεριείχε πολλά συναισθήματα και πολλές αποκαλύψεις. Το τέλος μπορεί να μην είναι αναμενόμενο, άρα πάντοτε έχω υπόψην μου πως η κάθε συνάντηση θα μπορούσε να είναι και η τελευταία στον καθένα. Ας μιλήσω όμως για ένα αναμενόμενο τέλος.
Ένα αναμενόμενο τέλος, σημαίνει πως έχουν ολοκληρωθεί οι θεραπευτικοί στόχοι. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις ένα άνθρωπο το πως μπορεί να δυναμώσει μέσα στην πορεία του χρόνου. Κι αυτή η αλλαγή, απαντά σε κάθε ερωτήματα του τύπου: "Αλλάζουν οι άνθρωποι;". Και φυσικά αλλάζουν, φτάνει να το πιστέψουν, να το θελήσουν και να το εφαρμόσουν.
Ο θεραπευόμενος φεύγει αποχαιρετώντας τον ψυχολόγο, που λογικά ο ψυχολόγος εύχεται να "μην τον ξαναδεί" (με την έννοια να συνεχίσει να εφαρμόζει όλα τα εργαλεία που απέκτησε από την ψυχοθεραπεία και να είναι επιτυχημένα). Στην πραγματικότητα, τον κόπη, την προσπάθεια και την αλλαγή δεν την έκανε καθόλου ο ψυχολόγος, αλλά το ίδιο το άτομο. Και εδώ καταλαμβαίνεις πότε θέλει το άτομο να αλλάξει πραγματικά. Υπάρχουν άτομα που ακόμη κι αν δεν το δείχνουν άμεσα, χρησιμοποιούν κάθε λέξη που θα πεις για να βελτιωθούν και υπάρχουν κι άλλοι που αρνούνται αυτή τη διαδικασία ίσως γιατί για τους δικούς τους λόγους δεν είναι έτοιμοι για αλλαγή ή δεν θέλουν την αλλαγή ενδόμυχα.
Είμαι υπέρ του τέλους; ΦΥΣΙΚΑ!!! Αν δεν υπάρχει τέλος σημαίνει πως δεν υπήρχε αρχή, άρα κάπου χάνονται οι στόχοι κι έτσι η συνάντηση ψυχοθεραπείας εύκολα γίνεται φιλική αντί θεραπευτική. Αυτό μου θυμίζει πολύ όταν κάνω την ερώτηση: "Τί θες να πετύχουμε μαζί;", και αρκετοί πλέον είναι αυτοί που απαντούν: "Μου αρέσει να έρχομαι και να μιλώ, να οργανώνω/εκτονώνω τα συναισθήματά μου/ να ακούω τις σκέψεις μου", κάτι το οποίο δεν έχει καμία θεραπευτική βάση. Όμως όλο αυτό ταιριάζει πολύ σε μια ΑΡΡΩΣΤΗ κοινωνία. Που ζούμε για να δουλεύουμε, ζούμε για το χρήμα, για το να είμαστε πάντα τέλιοι σε κάθε ρόλο που αναλαμβάνουμε, με αποτέλεσμα να μη μένει πλέον κανένας χρόνος για να ακούσω έστω τη φωνή μου, κι έτσι καταλήγω να αναγκάζομαι να έχω ραντεβού στον ψυχολόγο για να ακούω τη φωνή μου! Ειρωνεία; Μμμ, πραγματικότητα μάλλον! Παρόλα αυτά, δε θα με βρείτε σύμφωνοι με αυτό. Κι έτσι πολλές φορές τείνω να τερματίζω εγώ θεραπείες που δεν είναι θεραπείες, αναγκάζοντας τον κάθε ένα να ξεβολευτεί από τον καναπέ μου και να ψάξει στη ζωή του τον προσωπικό χρόνο που χρειάζεται.
Σε αυτό το σημείο, να τονίσω πως θεωρώ πως πολλοί επισκέπτονται ψυχολόγο για δύο κυρίως είδη εξαρτήσεων: 1) η εξάρτηση με τη μητέρα/γονιό και 2) η εξάρτηση από την κοινωνία (τα ΠΡΕΠΕΙ είναι τα θέλω της κοινωνίας). Δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να δουλέψουμε το 1 ή και το 2 και να δημιουργήσουμε μια τρίτη εξάρτηση από τον ψυχολόγο που χωρίς να ακούσω τη φωνή του, χωρίς να μου πεί τι να κάνω, δεν μπορώ να εμπιστευτώ τον εαυτό μου. Αυτό ΔΕΝ είναι θεραπεία!
Στόχος της κάθε θεραπείας είναι να καταφέρει ο κάθε ένας να αναγνωρίσει κάποια μοτίβα συμπεριφοράς του που επαναλαμβάνονται και πιθανότατα τον δυσκολεύουν ή δημιουργούν κάποιες δυσλειτουργίες. Αφού τα αναγνωρίσει, στόχος είναι να πειραματιστεί με διάφορους τρόπους ώστε να αλλάξει αυτά τα μοτίβα. Θεραπεία επομένως είναι το ΡΙΣΚΟ, η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ πράξη έναντι αυτού που θέλω να αλλάξω. Η θεραπεία δεν έρχεται διά μαγείας περιμένωντας μια ημέρα να γίνει όμορφη για εμένα. Αυτές ακριβώς οι συμπεριφορές που μπορεί για εμένα να υπήρξαν βοηθητικές ή να προκάλεσαν τις αλλαγές, ονομάζονται "οι δικές μου Πρώτες Ψυχικές Βοήθειες". Όταν έχει ολοκληρωθεί αυτό το κουτί και υπάρχει μία ισορροπία στην εφαρμογή τους, τότε το άτομο είναι έτοιμο να αποχωρήσει από τη θεραπεία και να εφαρμόζει αυτό το κουτί διά βίου. Άλλωστε η ψυχοθεραπεία δεν εγγυήται ποτέ μία ζωή ρόδινη, αλλά μία ζωή με μία πιο ώριμη αντίληψη και αντιμετώπιση.
Ο ψυχολόγος δεν είναι ούτε φίλος, ούτε ο άλλος σου εαυτός, ούτε μια άλλη μητέρα, ούτε καν ο εχθρός σου. Είναι για πολλούς ένας καθρέφτης που αντανακλά εσένα ή για άλλους ένα χαρτί λευκό που μπορείς να δημιουργήσεις ξανά (σαν να ζεις όλη σου τη ζωή σε ένα μικρόκοσμο στη σχέση σου με το ψυχολόγο).
Χρήσιμο; Εννοείται!
Είναι απαραίτητο για όλους; Όχι φυσικά! Ο κάθε ένας έχει τους δικούς του τρόπους να εμβαθύνει όταν και όπου θέλει! Και τα ξενοδοχεία ξεκουράζουν πολλούς, όμως άλλοι ξεκουράζονται καλύτερα σπίτι τους, άρα δεν υπάρχει τίποτα που να ταιριάζει σε όλους με τον ίδιο τρόπο!
Δε θα ξεχάσω πάντως ποτέ κανένα από τους θεραπευόμενους μου. Πάντα θυμάμαι όλες τις ιστορίες, ίσως τα ονόματα όχι, και τα πρόσωπα κάποιες φορές τα μπερδεύω, όμως η ιστορία του κάθε ενός είναι μοναδική. Μπορεί να μην είναι οι ιδανικές συνθήκες να γνωρίζεις κάποιους σε ένα γραφείο ψυχολόγου, καθώς όλοι έρχονται με μια αρνητική νότα, όμως όλοι όσοι έρχονται έχουν το θάρρος να αναγνωρίσουν το δικό τους λάθος (συνήθως, καθώς υπάρχουν λίγοι που έρχονται απλά για επιβεβαίωση ότι είναι σωστοί). Φαίνεται όμως πως οι περισσότεροι που έρχονται, όσο κι αν ψυχικά υποφέρουν, έχουν μια εσωτερική δύναμη που τους βοηθά να παλεύουν. Και για αυτό είμαι ευγνώμων που γνωρίζω και που σε κάποιες στιγμή αποχεραιτώ τον κάθε ένα!
Comments