Καταλαμβαίνω πως όταν πενθείς, νιώθεις πως δε μπορεί κανείς να καταλάβει αυτό που νιώθεις. Νιώθεις επίσης ίσως, ότι πολλοί προσποιούνται καθώς ξαφνικά νοιάζονται ενώ πριν ήταν απόντες. Απομονώνεσαι και κλείνεσαι καθώς δε θές να σε βλέπουν οι άλλοι και να σε λυπούνται. Ίσως επίσης νιώθεις περίεργα όταν οι άλλοι σε βλέπουν να είσαι καλά, σαν να σημαίνει για αυτούς πως ξέχασες! Σαν οι άλλοι να σου θυμίζουν πως χρειάζεται να κρατήσεις μια στάση απομακρυσμένη από τη χαρά. Για αυτό και όταν φεύγεις για το εξωτερικό, και νιώθεις ένας ανάμεσα σε ξένους, νιώθεις ότι φεύγει ένας τεράστιος βαρύς σάκκος αρνητικών συναισθημάτων, και επιστρέφει ερχόμενος πίσω. Δεν είναι ότι σε ενδιαφέρει το τι θα πουν οι άλλοι. Ούτε ισχύει ότι θα ξεχάσεις ποτέ δικές σου αναμνήσεις με τον αγαπημένο σου άνθρωπο. Αλλά μάλλον το ότι η αίσθηση ότι οι γύρω σου σε βλέπουν περίεργα σου δημιουργούν ενίοτε ενοχές όταν νιώθεις καλά, καθώς η πολύ άσχημη φράση «φαίνεται το ξεπέρασες», μάλλον εσένα σε πληγώνει πολύ περισσότερο από ότι μπορεί κανείς να φανταστεί.
ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΟΜΩΣ
Ας δούμε διαφορετικά τη στάση των άλλων….
Σου έτυχε να έχεις ένα παιδί που το βλέπεις ότι είναι σταθερός στην εξέλιξή του ή ότι φαίνεται δυναμικός στην αντιμετώπιση των καταστάσεων της ζωής του κι έτσι να τον αφήνεις να ακολουθεί τον δρόμο που βρήκε και βοηθά πολύ και τον ίδιο;
Σου έτυχε επίσης να έχεις ένα παιδί που γενικότερα είχε μια σταθερή εξέλιξη αλλά ξαφνικά κάτι άλλαξε ή κάπως η επίδοσή του στο σχολείο χαμήλωσε και αυτό όλο να σου κεντρίζει την προσοχή και να σε ανησυχεί αρκετά;
Νομίζω πως το συμπέρασμα δεν είναι πως δεν αγαπάς το πρώτο παιδί, επειδή το άφησες πιο ανεξάρτητο. Δε σημαίνει ούτε ότι το δεύτερο παιδί σε βαραίνει και σε δυσκολεύει. Μάλλον ΣΗΜΑΙΝΕΙ ότι το πρώτο το παιδί το εμπιστεύεσαι αρκετά και του δίνεις την ανεξαρτησία του. Φυσικά καλό θα ήταν να του το θυμίζεις συχνότερα αυτό (το πόσο περήφανος είσαι), αν και πολλοί δυστυχώς ξεχνάμε σήμερα να ασχολούμαστε με τα θετικά που δεν χρειάζονται διόρθωση και καταλήγουμε να ασχολούμαστε μόνο με το να λύνουμε προβλήματα (εκεί που νιώθουμε ότι μας χρειάζονται περισσότερο. Αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο: το πόσο ρομπότ μας κάνει η κοινωνία μας και το πόσο χρήσιμοι ασυνείδητα καταλήγουμε να νιώθουμε όταν κάποιος χρειάζεται τη βοήθειά μας, αλλά και το πόσο δυστυχώς άθελά μας ενισχύουμε αρνητικές συμπεριφορές αφού όλα τα θετικά τελικά τα θεωρούμε χαζοχαρούμενα).
ΣΗΜΑΙΝΕΙ, επίσης ότι ασχολούμαστε με το δεύτερο παιδί περισσότερο επειδή θέλουμε να βοηθήσουμε να βρει ξανά το δρόμο για την εξέλιξή του. Επειδή συνειδητοποιούμε ή φανταζόμαστε πως αντιμετωπίζει περισσότερες δυσκολίες στο δρόμο του παρά πριν.
Μήπως επομένως θα μπορούσε κάποιος που πενθεί να εκμεταλλευτεί όσους προσπαθούν να είναι γύρω του, χωρίς να νιώθει ότι θέλει να χαθεί από όλους;
Φυσικά όλα τα πιο πάνω μπορεί να είναι υποθετικά και να μην ισχύουν για το συγκεκριμένο παιδί και άρα ούτε για τον πενθόντα. Όμως ξέρετε πως μπορεί να διευκολυνθεί αυτή η ασάφεια;
Μέσα από την επικοινωνία. Αυτός ο οποίος πενθεί έχει μια ξεκάθαρη στάση: Πενθεί.
Αυτός ο οποίος προσπαθεί να συμπαρασταθεί στον πενθόντα δεν ξέρει ακριβώς τη στάση να έχει: Να προσεγγίσει; Να δώσει χρόνο; Να αποφύγει; Να μιλήσει; Να εξαφανιστεί; Να παραμείνει;
Ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, όμως οι περισσότεροι σε τέτοιες περιπτώσεις προσπαθούν να κάνουν ό,τι είναι πιο βοηθητικό και χρήσιμο για τον πενθόντα. Άρα θα ήταν πιο εύκολο αν υπήρχε επικοινωνία και ο ένας ρωτούσε τον άλλον τι χρειάζεται και ο άλλος απαντούσε ήρεμα, απλά και ειλικρινά το τι χρειάζεται. Ας θυμόμαστε όμως, πως το πρώτο στάδιο του πένθους είναι η άρνηση. Άρα ας μην επιμένουμε πάντα ο άλλος να απαντήσει εδώ και τώρα στο τι χρειάζεται. Ίσως όμως μπορείς με διακριτικό τρόπο να δηλώνεις το ενδιαφέρον και την παρουσία σου (αν μπορείς), όπως μια μητέρα που το παιδί της κλειδώνεται στο δωμάτιό του και δεν ακούει καμία συνεργασία, ίσως απλά καθημερινά θα μπορούσε να αφήνει ένα δίσκο με φαγητό έξω από το δωμάτιό του.
Στη συνέχεια αγαπητέ γονιέ και αγαπητέ συμπορευτή του πενθούντα, να βρίσκεις την κάθε ευκαιρία που μπορείς να εκμεταλλευτείς για να κάνεις πράγματα που πιστεύεις αρέσουν στο δικό σας άτομο.
Και αγαπητό παιδί ή αγαπητέ πενθούντα, να ξέρεις πως όποιος είναι δίπλα σου, είτε τον βλέπεις πραγματικά είτε απλά σε σκέφτεται συνεχώς, το κάνει επειδή επιλέγει να το κάνει, και όχι επειδή τον βαραίνεις και σε λυπάται!
Comments