Αρχίζω μια νέα προσάθεια, να μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου.... να έρχομαι πιο κοντά σας... κυρίως σε ότι αφορά το ρόλο μου ως ψυχολόγο. Κάποιοι μπορεί να συμφωνούν, κάποιοι να διαφωνούν... Λατρεύω και τους μεν, και τους δε!
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Ξέρεις, είναι μια βολική ώρα τα ξημερώματα, για σκέψη…..
Αποφάσισα να ξεκινήσω να μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σου, και κυρίως αυτές που αφορούν το χώρο εργασίας μας. Πολλές φορές νιώθω πως όλα σε αυτό τον κόσμο είναι στημένα με ένα άδικο τρόπο και νομίζω πως κάτι τέτοιο ακούω κι από πολλές φωνές. Πολλές φορές το αίσθημα τις αδικίας προέρχεται από τον τρόπο που θέλει κάποιος να ζήσει κι από τους περιορισμούς που προέρχονται από το κοινωνικό του πλαίσιο.
Εγώ ως ψυχολόγος δε μπορώ να βοηθήσω κάποιον να προσαρμοστεί ή και να συμβιβαστεί με τις κοινωνικές νόρμες ή τα κοινωνικά πρέπει ή τα εκάστοτε κοινωνικά δεδομένα. Άλλωστε κανείς δεν υπόσχεται πως αν γίνει κάτι τέτοιο θα ευτυχίσει κανείς. Εκτός αυτών, πολλά κοινωνικά δρώμενα είναι άκρως αντίθετα από την ψυχική υγεία, όπως για παράδειγμα ο εγκλεισμός, η απομόνωση, ο περιορισμός της επικοινωνίας πίσω από μια οθόνη, το φλέρτ μέσα από βίντεο παιχνίδια και το σεξ, τα λεφτά και τα ποτά ως ο μόνος τρόπος ικανοποίησης – στιγμιαίας!
Μέσα σε μια τέτοια εποχή, ο φόβος της αποτυχίας είναι πολύ μεγαλύτερος καθώς όλα τα παραπάνω οδηγούν πολλές φορές στη βολή του κάθε ανθρώπου και στη συνήθεια πλέον του μη-ρίσκου. Κατά κάποιο τρόπο, είναι αδύνατον να ζει κανείς χωρίς να ρισκάρει. Είναι δύσκολο να ζει κανείς προσδοκώντας το τίποτα, απλά και μόνο για να μην αγχωθούμε μέσα στην αβεβαιότητα της ζωής. Όχι, εγώ ως ψυχολόγος θέλω να ενισχύσω το άγχος σου. Γιατί μόνο όταν αγχωθείς θα καταλάβεις τι σημαίνει ζωή. Είναι σαν να λέμε πως μόνο όταν παίξεις με τις λάσπες θα καταλάβεις πως είσαι παιδί! Η προϋπόθεση όμως είναι όλο αυτό να γίνεται με τρόπο τόσο-όσο.
Θα ήθελα ο κάθε ένας να προσπαθεί να δημιουργεί τις δικές του προσδοκίες και ένα δικό του μικρόκοσμο που να μπορεί να πειραματίζεται σε αυτόν. Μπορεί κάποιες από αυτές τις συμπεριφορές να αποτελούν την εξαίρεση του συνηθισμένου των υπολοίπων της ζωής. Όμως ίσως να χρειάζεται η εξαίρεση για να νιώσει κάποιος καλύτερα, άλλωστε η συνήθεια δεν βοήθησε στην ψυχική του αρμονία.
Άρα, αγαπητό μου ημερολόγιο, θα ήθελα να ξέρεις πως τώρα που ενηλικιώθηκα (εδώ και κάποια χρόνια), μπορώ να ορίσω τη ζωή μου, τους κανόνες της ζωής μου συνειδητά και να αφαιρέσω κανόνες με τους οποίους έμαθα να ζω, αλλά δε συμφωνώ, ή να προσθέσω άλλους που μου κάνουν νόημα και με βοηθούν να γίνομαι παραγωγική και λειτουργική. Εφόσον επομένως δεν παραβιάζω την σωματική ή ψυχική ακεραιότητα κάποιου άλλου με το να αποτελώ την εξαίρεση, μπορώ να το κάνω. Κι έτσι επιλέγω να έχω ημερολόγιο γιατί με βοηθάει κι όχι smart-diary, ή επιλέγω να τραγουδώ γιατί με βοηθά να ξεχνιέμαι, αν και λίγοι μπορούν να με ακούν ή κάποιος μπορεί να επιλέξει να μένει σε τροχόσπιτο επενδυμένο για να θερμαίνεται καλά, χωρίς να οφείλει να κάνει δάνειο για να έχει μια σπιταρόνα όπως πολλοί συνηθίζουν ή κάποιος μπορεί να επιλέγει να μείνει εργένης επειδή γουστάρει, ούπς! …… αυτή είναι η ζωή!!