Ημερολόγιο 28: Αποδέξου τον εαυτό σου!!

Συνεχώς είμαστε σε μια πάλι με τον εαυτό μας να αλλάξουμε και να γίνουμε η καλύτερη μας έκδοση.

Μα ποιος καθόρισε τι είναι το καλύτερο;

Ποιος λέει ότι αυτό που είμαστε είναι λιγότερο καλό;

Κάπου κάποτε διάβασα πως δεν υπάρχει ποτέ και κανένα χαρακτηριτστικό ή καμία συμπεριφορά αμιγώς θετική ή αμιγώς αρνητική. Όλα εξαρτάται από το πώς τα χειριζόμαστε εμείς σε εμάς.

Άρα ένας άνθρωπος που είναι αγχώδης, μπορεί να αγχώνεται που είναι αγχώδης κι αυτό να προκαλεί περισσότερο άγχος κι έτσι να καταλήγει να εξουθενώνεται γνωστικά και να μπλοκάρει (το συνηθισμένο «έπαθα black out»).

Από την άλλη πλευρά, ένας άνθρωπος με άγχος, μπορεί να φροντίσει να είναι αρκετά οργανωμένος, καθώς το άγχος σημαίνει στο βάθος «με ενδιαφέρει κάτι». Επομένως σε περίπτωση που αγχώνομαι αν θα περάσω τις εξετάσεις, τότε εκμεταλλεύομαι το σφήξιμο στο στήθος από την αρχή της ακαδημαϊκής μου χρονιάς και βάζω ένα πρόγραμμα που με κάνει να νιώθω ασφάλεια ότι είμαι στα πλαίσια του διαβάσματος, κατανόησης και άρα περισσότερο ασφαλής για μια μελλοντική εξέταση.

Ένα άλλο παράδειγμα, είναι ο εργασιομανής. Από τη μια πλευρά ένας εργασιομανής, δείχνει να αγαπά αυτό που κάνει, να κερδίζει περισσότερα πράγματα από απλά τα χρήματα μέσα από τη δουλειά του κι έτσι επιλέγει να θέσει ένα πλαίσιο ωρών εργασίας του ώστε να αποδίδει, να νιώθει παραγωγικός μέσα στις ώρες που έθεσε και μετά να αναγκάζει τον εαυτό του να ξεφύγει, να προχωρήσει σε άλλους τομείς. 

Από την άλλη πλευρά, ένας εργασιομανής, μπορεί να χάσει τα πάντα από τη ζωή του, να σταματήσει να έχει νόημα η ζωή του, αλλά και να μη βρίσκει κανένα ενδιαφέρον σε ότι κάνει εξαιτίας του ότι πλέον εργάζεται γιατί έτσι έμαθε, χωρίς να ξέρει κάτι άλλο. Το κερασάκι στη τούρτα είναι πως η αδικία που νιώθω μέσα από το ότι δεν έζησα, με κάνει να απομονώνομαι αντί να ρισκάρω για περισσότερα.

Το πιο σημαντικό είναι να φροντίζω τον εαυτό μου με τέτοιο τρόπο ώστε να οδηγείται από μόνη της η ζωή μου σε ένα αρμονικό ρυθμό. Δε χρειάζεται πολλές φροές να κάνουμε ή να σκεφτόμαστε πολλά… απλά να αποδεχόμαστε κάποια χαρακτηριστικά μας και να τα εκμεταλευόμαστε προς το καλύτερο που θα μπορούσαμε, χωρίς συνεχώς να αυτοαπορριπτόμαστε.

Στο σημείο αυτό, να προσέξουμε να μη μεταφέρουμε αυτό το άγχος στα παιδιά μας. Δηλαδή, βλέποντας το παιδί μου να αγχώνεται και να αγχώνομαι που αγχώνεται και στο τέλος το παιδί μου να αγχώνεται περισσότερο που εξαιτίας του άγχους του με αγχώνει και να αγχώνομαι που αγχώνεται που αγχώνομαι και πάει έτσι ένας τεράστιος φαύλος κύκλος. Ξέρεις ότι εσύ και ο κάθε γονέας που έχετε ένα παιδί που αγχώνεται είστε τυχεροί; Γιατί; Επειδή το άγχος αποτελεί ένα συναίσθημα. Άρα το παιδί σας σίγουρα δεν είναι αναίσθητο. Επιπλέον το παιδί σας, φαίνεται πως σας εμπιστεύεται για να σας εκφράσει αυτό το συναίσθημα. Βοήθησε το παιδί σου να μάθει να το διαχειρίζεται, όχι απλά να το διώχνει. Πάψε να σκέφτεσαι στο πως θα τα καταφέρει μελλοντικά το παιδί σου αφού είναι ευαίσθητο και αγχώδης. Το μέλλον δεν έχει καμία ουσία γιατί δεν υπάρχει και δεν ξέρεις πώς θα υπάρξει… Άρα εστίασε μόνο στο παρών που αυτό έχεις τώρα και μέσα από αυτό καθορίζεται σχεδόν αποκλειστικά το μέλλον.

Πολλοί ρωτούν: Οκ, δηλαδή να συμβιβαστούμε με το άγχος; Αυτή είναι η λύση;.

Και απαντώ: Δεν το βρίσκω άσχημη ιδέα. Γιατί να μη συμβιβαστούμε στο ότι και το άγχος είναι ένα συναίσθημα. Άλλωστε αυτό που αποτελεί πρόβλημα αγαπητοί μου, δεν είναι μόνο του το άγχος. Αλλά είναι το άγχος για το άγχος. Το ότι αγχωνόμαστε που νιώθουμε αγχωμένοι και αγχωνόμαστε που νιώθουμε πως αγχωθήκαμε για το άγχος μας. Κι έτσι καταλήγουμε δυσλειτουργικοί.

Σκέψου το!!! 😉