Ημερολόγιο 27: Είναι η ζωή ένα βουνό;

Ναι, φυσικά η ζωή είναι ένα βουνό, που όσο κι αν ανεβαίνεις ποτέ δε θα βρεις την κορυφή. Άλλωστε, σε προηγούμενο άρθρο είχα αναφέρει πως κατ’ εμένα η εξέλιξή μας χρειάζεται να έχει όρια. Είναι όμορφο συνεχώς να προσδοκούμε κάτι περισσότερο ή κάτι καλύτερο, όμως την ίδια στιγμή είναι εξουθενωτικό. Ανά περιόδους (πολλές και συχνές), χρειάζεται να καθόμαστε απλά σε μία πλαγιά του βουνού και να θαυμάζουμε ό,τι μπορούμε να θαυμάσουμε: τη θέα, το ύψος που βρισκόμαστε, αλλά ακόμη και όμορφους ήχους ή διαφορετικές μυρωδιές που μπορεί να αισθανόμαστε. Είναι λυπηρό, να διανύουμε ένα ολόκληρο βουνο, και δύσκολο μάλιστα, αλλά να μη μπορούμε να απαντήσουμε σε απλές ερωτήσεις όπως: «Ποια ήταν η πιο ωραία μυρωδιά που συνάντησες καθώς ανέβαινες;» ή «Ποια ήταν η θέα που θαύμασες περισσότερο;», ή έστω «Παρατήρησες τι δέντρα υπήρχαν κατά τη διάρκεια που ανέβαινες;

Μη το βλέπεις περίεργο όλο αυτό που περιγράφω. Οι περισσότεροι άνθρωποι, διανύουμε μια ζωή, όμως δε ξέρουμε να μιλήσουμε για αυτήν, καθώς πάντα αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση που δεν πρέπει να αντιμετωπίσουμε κι έτσι χάνουμε αυτό που έχουμε να διαχειριστούμε κάθε στιγμή. Δηλαδή, τρέχει το μυαλό μας στο να εφεύρει λύσεις για πιθανά μελλοντικά σενάρια, χάνωντας τη ζωή.

Πάντως, αυτό που εγώ παρατήρησα, είναι πως ο κάθε άνθρωπος έχει την σωστή γνώση, την κατάλληλη δύναμη και όλα τα απαραίτητα άλλα εφόδια να αντιμετωπίσει την κάθε κατάσταση που υπάρχει στη ζωή του (όχι εννοείται τέλεια), όταν όμως αυτή υπάρξει.

1)      Όταν ήμουν δημοτικό, δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα κατάφερνα να διαβάζω τεράστια βιβλία πανεπιστημίου, κι όμως όταν έφτασα πανεπιστήμιο, το έκανα και ήταν οκ.

2)      Βλέπω ανθρώπους που λατρεύουν τον ύπνο, κι όμως όταν γίνονται γονείς, με κάποιο μαγικό τρόπο, καταφέρνουν και να ξαγρυπνούν, αλλά και να δουλεύουν το πρωί, κάτι που μέχρι τότε δε θα πίστευαν πως μπορούν να το πετύχουν.

3)      Ακούω ιστορίες ανθρώπων που είναι πραγματικά σαν μεξικάνικες δραματικές τηλενουβέλλες, κι όμως μέσα σε όλο αυτό καταφέρνουν και να επιβιώσουν και να λειτουργούν με το δικό τους τρόπο. Αν άκουγαν την ιστορία της ζωής τους από τρίτο άτομο, δε θα πίστευαν ότι πέρασαν και κατάφεραν όλα αυτά!

4)      Ακούω ανθρώπους να μιλούν για απώλεια αγαπημένου τους προσώπου, να περιγράφουν «δεν ξέρω που βρίσκω τη δύναμη να το διαχειριστώ όλο αυτό,…. Πίστευα πως σε τέτοια περίπτωση δε θα τα κατάφερνα….». Περιγράφουν μια εσωτερική δύναμη να τους νοηματοδοτεί διαφορετικά τη ζωή και το θάνατο.

Βλεπεις; Είναι τόσα παραδείγματα στη ζωή όλων μας που δείχνουν ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Τονίζω πως το «μπορούμε να τα καταφέρουμε», δεν ισούται με το «όλα είναι ρόδινα». Η προϋπόθεση είναι να αντιμετωπίζουμε βήμα-βήμα. Είναι αδύνατον στο δημοτικό να πείσεις τον εαυτό σου πως θα διαβάζεις τόνους βιβλίων κάποια χρόνια μετά. Όπως και είναι αδύνατον να φανταστείς να χάνεις τον ύπνο σου για ημέρες ή και για χρόνια πριν γίνεις γονιός. Επίσης, είναι αδύνατον να φανταστείς πως ζεις ή πρωταγωνιστείς σε ένα σενάριο χωρίς να το ζεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι και τα συναισθήματά σου φανταστικά όπως και το σενάριο σκέψης σου. Δεν μπορεί ένα φανταστικό σενάριο να το προσωποποιήσεις προκαλόντας πραγματικά σου συνασιθήματα. Τέλος δε μπορείς σε καμία περίπτωση να αντιμετωπίσεις ένα θάνατο πριν αυτός έρθει, ούτε όμως μία ασθένεια (άλλου ή και δική σου), πρίν γίνει η διάνγωση.

Το μόνο σίγουρο, το μόνο που σου απέδειξε πολλές φορές η ζωή σου είναι πως ό,τι μα ό,τι κι αν συμβει θα το διαχειριστείς, ίσως κάποιες φορές θα αναγκαστείς να το διαχειριστείς, τις περισσότερες συνοδεύονται με πάρα πολλά αρνητικά συνασθήματα. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δε θα τις διαχειριστείς. Σταματάς να διαχειρίζεσαι τη ζωή σου, όταν δεν μπορείς να την αποδεκτείς. Όταν αυτό που ζεις, δεν είναι αυτό που θα ήθελες και ούτε θες να μετακινηθείς καθόλου προς αυτό που ζεις, τότε υπάρχει μεγάλη σύγκρουση στο πραγματικό από το ιδανικό σου. Στη περίπτωση που αρνήσαι τελείως αυτό που ζεις, το αποτέλεσμα είναι πως θα συνεχίσεις να μη ζεις, κι αν συνεχίσεις να μη ζεις, θα είναι η κάθε μέρα σου ακόμη πιο βαριά και ακόμη πιο δύσκολη. Σε τέτοιες στιγμές ο εαυτός μας χρειάζεται στήριξη να περπατήσει για να αυτοφροντίζεται, να αναπνέει, όχι το αντίστροφο. Δεν είναι εύκολο να πονάς. Είναι σαν να έχεις συμπτώματα γαστρεντερίτιδας επί 10 φορές. Δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε σωματικά, όμως είναι δυσβάστακτος ο πόνος, άρα η παραίτηση από τη ζωή κάνει την κατάσταση πολύ χειρότερη.

Όταν σκέφτομαι το μέλλον, όχι για να οργανώσω κάπως τους στόχους μου, αλλά να λύσω ενδεχόμενα/πιθανά σενάρια, να προλάβω καταστάσεις, να σώσω τον εαυτό μου από πιθανές αρρώστιες που δεν υπάρχουν τώρα, αυτό προκαλεί έντονο άγχος, καθώς εν μπορώ να απολαύσω το παρών, ούτε όμως μπορώ να λύσω το μέλλον γιατί δεν είμαι εκεί. Δεν έχω τη δύναμη για εκεί. Δεν μπορώ να διαχειριστώ το εκεί όσο βρίσκομαι στο εδώ. Όταν συνεχίσω να ζω στο εκεί, σε κάποια φάση μπορεί κανένας από τους στόχους μου να μην έχει επιτευχθεί, άρα αρχίζω να πενθώ, όχι ένα άλλο πρόσωπο, αλλά τον εαυτό μου που κάπου τον έχασα, ή κάπου δεν ξέρω ποιος είμαι. Το πένθος οδηγεί σε ένα έντονο πόνο καθώς δε μπορώ να ξαναζήσω το παρελθόν, ενώ φοβάμαι πως το μέλλον τρέχει (άρα το μυαλό μου συνεχίζει να προσπαθεί να προλάβει, με τη διαφορά ότι προστίθεται και η λύπη για το παρελθόν που δε απόλαυση). Συνεχίζω να χάνω το παρών. Αρνούμαι αυτό που ζω, όχι επειδή διαφωνώ με το παρών, αλλά επειδή δεν μπορώ να το δω. Έχω έντονη θλίψη για το πριν, αβάστακτο φόβο για το μετά. Αυτός ο φαύλος κύκλος συναντάται πολλές φορές σε ανθρώπους με το ΑΓΧΟΣ ΑΝΥΠΟΜΟΝΕΣΙΑΣ. Είναι οι άνθρωποι που πάντα τους βρίσκεις ένα βήμα πιο μπροστά. Είναι ταξίδι και σκέφτονται πότε θα επιστρέψουν ρουτίνα να ξεκουραστούν. Εϊναι ρουτίνα και κανονίζουν το επόμενό τους ταξίδι. Ξεκουράζονται και σκέφτονται ποια σωματικά συμπτώματά τους μπορεί να είναι ανησυχητικά….

Όλοι οι άνθρωποι μπορεί να σκεφτόμαστε με τον πιο πάνω τρόπο εν μέρει. Το θέμα είναι να μην σκεφτόμαστε ΜΟΝΟ με το πιο πάνω τρόπο, καθώς αυτό εξουθενώνει, εξαντλεί, κουράζει και από μόνο του αυτό, οδηγεί σε παραίτηση από τη ζωή. Εδώ δημιουργείτει μία άλλη φοβία, η φοβία του θανάτου. Ζω συνέχεια στο μέλλον, άρα δε ζω, άρα φοβάμαι να πεθάνω πριν ζήσω όσα θέλω να ζήσω που μέχρι τώρα δεν έζησα…. Κι έτσι μπλέκω σε πολλούς φαύλους κύκλους που δεν αφορούν πάλι το ΤΩΡΑ.