Ημερολόγιο 24: Θάνατος, Θάνατος... και τελικά όχι Ζωή - Ακατανόητος ρόλος δημοσιογράφων

Θα ήθελα πολύ να μου απαντήσει στο άρθρο μου ένας δημοσιογράφος. Θα ήθελα πολύ να καταλάβω τον τρόπο που σκέφτεται ένας δημοσιογράφος.

Την τελευταία εβδομάδα, ακούω για πάρα πολλούς θανάτους στις ζωές πολλών ανθρώπων. Εκτός αυτού όμως, όποτε μπαίνουμε στο διαδύκτιο, υπάρχουν όλο και περισσότερα άρθρα με θανάτους. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το νόημα. Η ευαισθητοποίηση; Σε τι; Στο θάνατο; Στα δυστυχήματα; Νομίζω πως αυτό δεν είναι αυαισθητοποίηση όμως ενίσχυση του στρες σε μια κοινωνία που ήδη προυπάρχει αρκετό στρες στην καθημερινότητα, με αποτέλεσμα να μπλοκάρονται οι περισσότεροι άνθρωποι. Για ευαισθηατοποίηση, φαντάζομαι θα αρκούσε ένα βιντεάκι για το πόσο επικίνδυνη είναι η ταχύτητα, ένα βιντεάκι για το πόσο τρέχει η ζωή και το πώς μπορούμε να την απολαύσουμε στο παρών.

Όταν υπάρχει ένα δυστύχημα, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο χριεάζεται να ενημερώνεται ο κόσμος όλος και όχι μόνο οι άμεσοι συγγενείς. Αν είναι θέμα οδικών αλλαγών, νομίζω θα αρκούσε μια ανακοίνωση πως είναι κλειστός ο δρόμος στην τάδε κατεύθυνση. Το πιο τραγικό παράδειγμα είναι ο θάνατος του γνωστού ποδοσφαιριστή της Liverpool. Κάτι τραγικό, κάτι που αφορά πολλή κόσμο καθώς επρόκειτον για ένα σημόσιο πρόσωπο, κάτι το οποίο λύπησε πολλούς λόγω της προσωπικής του ζωής. Παρόλα αυτά, οι συνεχόμενες επεξεργασμένες εικόνες για το ταξίδι του ποδοσφαιριστή σε ένα ουράνιο κόσμο και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας δακρυσμένα, δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ποιον βοηθά. Αρχικά νομίζω πως πολλές εικόνες είναι ανατριχιαστικές, άρα δεν μπορώ να κατανοήσω ότι βοηθά το πένθος κάποιων ανθρώπων. Ούτε θεωρώ πως τέτοιες πράξεις που αναπαράγονται τιμούν τον νεκρό μας άνθρωπο. Εκτός αν είναι ένα δημιούργημα οικογενειακό που μένει εντός της οικογένειας (νομίζω).

Καταλαμαίνω πως ο θάνατος λόγω του αβέβαιου που κρύβει είναι μια πρόκληση για πολλούς, όμως δεν θεωρώ πως χρειάζεται να αντιμετωπίζεται σαν πρόκληση, αλλά σαν συναίσθημα, απλά και μόνο. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι (ανευ ηλικίας 4-94 χρονών) τρέμουν τον θάνατο και έτσι καταλήγουν να αναπτύσουν μια  μελαγχολική διάθεση μη μπορώντας να ζήσουν το παρών, καθώς σκέφτονται τόσο πολύ το αβέβαιο μέλλον. Φυσικά όλα τα πιο πάνω είναι μια δική μου προσωπική στάση!!